اساں مندریے ہوے ہونٹاں دی ہک ارداس ہیں سانول
تحریر غلام یاسین ملک
دوستو کجھ ڈیہنواراں پہلے میکوں ساڈے جگ مشہور شاعر سئیں جہانگیر مخلص دی ہک نظم فیس بک تے پڑھنی ملی اے، غریبی دے ڈکھ اتے تنگیاں دے ڈسیکے محسوس کرنے ہوون تا مخلص سئیں دی شاعری کول اگوں بس اے. ایں نظم دے ہک بول نے میکوں ہک لازے واسطے ایسا جھٹکا ڈتے جو اج اے تحریر لکھن تے مجبور آں او بول کجھ اے ہے کی
"اساں مندریے ہوے ہونٹاں دی ارداس ہیں سانول"
میں آدھاں اے ہک بول نئ اے ہک داستان ہے اے ہک کیفیت اور مجبوری دی او حالت ہے کہ ایکوں محسوس کرن آلا ہر شخص ہک بہوں حساس طبعیت دا مالک ہے. پڑھن کو اے صرف ہک بول ہے مگر ایندے وچ ساڈے وسیب دی بھک، مظلومیت، افلاس، وچھوڑے اور تنگ حالی دے پچھاوں وڈے صاف نظردن.
گو میں نثر دا طالبعلم ہاں،شاعری واسطے میڈا او لگاو نئ بن سکیا جیڑھا ہک شاعر اپنے کاری کول منگدے مگر سرائیکی کلام اچ ہک ایسا مقناطیسی جادو ہے کہ نہ سمجھن آلا میڈی طرح دا ہک عام بندہ وی اے مٹھے اتے من بھاونے بول سن تے اوندے جادو اچ چلا ویندے اور کلام دے اندر چھپے درد کوں اپنا درد بنا گھندے.
ایں نظم نے وی ایوں میکوں اپنے اندر سمیٹیے اور اتھاں شاعر اپنے وسیب دیاں بدہالیاں کوں سرائیکی الفاظ دے مٹھے موتیاں اچ پرو کرائی ساکوں ڈیکھندا پئے
اے ہک حقیقت اے کہ قیام پاکستان کول گھن تے اج تائیں سرائیکیاں کوں سواے دھکیاں دے ککھ نئ ملیا، بھانویں جو ساڈے وسائل دے اتے ڈاکے ہن بھانویں ساڈے بالیں دے تعلیم دے حق کھادے ویندے پن بھانویں ساکوں موت وی لہور دے ہسپتالاں اچ چا ویندی اے اتے بھانویں ساڈے گبھرو گھر بار چھوڑ تے کفیلاں دے زرخرید غلام بنیے ودن..ڈکھ ساڈا وراثتی ترکہ بن گن....ساڈے جھوکاں لٹیج گن...ساڈے ٹشن ونجیج گن اساں جیڑھے سندھو دیش دی ہک نامور ثقافت ہاسے اج ڈیواے بنیے ودے ہیں..
ساڈے بال اتے انہاں دے آون آلے بال وی قدامت اور جہالت دی اوں کھوئی اچ سٹ ڈتےگن جو کوئی ساڈا ولی وارث کینی....ساڈے جھوکاں دے دلے سکے ،ساڈے بھانیاں دے ڈنگر تسے، اساڈے عیداں تے بھک دے ماتم اتے اساڈے شادیاں تے چپ ایویں دیرہ لا گدے کہ بولن وی اوکھا اے. ع
عادتا" اپنیاں تحریراں دی ریت رکھدیں ہوئیں اپنے وسیب دا روونڑ تاں روندا بیٹھا مگر اتھ ایں وڈے شاعر دے قلم دا ترجمان وی ہاں کہ واں کیویں خوبصورتی نال گال ای مکا ڈتے اے کہ اساں تاں لفظ شکایت توں بری تھی گیوں،شکایت کرنڑ دی سزائیں اتناں بھوگ بیٹھوں کہ ان لب سوا گدے سے ... شکایت مندروا گدی سے،ساڈے چہرے ہی ساڈے ماتماں دا نشابر رخ ان...ساڈے مکھڑے ہی ساڈی مظلومیت دے الفاظ ان اساڈیاں تساں خون رنیاں اکھیں ساڈے گزریے ہوے سفر دا خوں روندیاں نظردن ، غرض اے جو ہن اساں سرائیکی محرومی دا ناں بنڑ گیوں تے ساڈے شکویاں دی کوئی جا کینی ایں سماج اچ.
ہوش کھاو ساڈے سردارو
ہوش کھاو ساڈے نمائندو
ہوش کھاو ساڈے حکمرانو
اتے ہوش کھاو اشرافیہ دے جتامیو....
اتھ امڑئی اجڑدی پئ اے تے تساں نویں پاکستان ودے بڑیندو
تحریر غلام یاسین ملک
دوستو کجھ ڈیہنواراں پہلے میکوں ساڈے جگ مشہور شاعر سئیں جہانگیر مخلص دی ہک نظم فیس بک تے پڑھنی ملی اے، غریبی دے ڈکھ اتے تنگیاں دے ڈسیکے محسوس کرنے ہوون تا مخلص سئیں دی شاعری کول اگوں بس اے. ایں نظم دے ہک بول نے میکوں ہک لازے واسطے ایسا جھٹکا ڈتے جو اج اے تحریر لکھن تے مجبور آں او بول کجھ اے ہے کی
"اساں مندریے ہوے ہونٹاں دی ارداس ہیں سانول"
میں آدھاں اے ہک بول نئ اے ہک داستان ہے اے ہک کیفیت اور مجبوری دی او حالت ہے کہ ایکوں محسوس کرن آلا ہر شخص ہک بہوں حساس طبعیت دا مالک ہے. پڑھن کو اے صرف ہک بول ہے مگر ایندے وچ ساڈے وسیب دی بھک، مظلومیت، افلاس، وچھوڑے اور تنگ حالی دے پچھاوں وڈے صاف نظردن.
گو میں نثر دا طالبعلم ہاں،شاعری واسطے میڈا او لگاو نئ بن سکیا جیڑھا ہک شاعر اپنے کاری کول منگدے مگر سرائیکی کلام اچ ہک ایسا مقناطیسی جادو ہے کہ نہ سمجھن آلا میڈی طرح دا ہک عام بندہ وی اے مٹھے اتے من بھاونے بول سن تے اوندے جادو اچ چلا ویندے اور کلام دے اندر چھپے درد کوں اپنا درد بنا گھندے.
ایں نظم نے وی ایوں میکوں اپنے اندر سمیٹیے اور اتھاں شاعر اپنے وسیب دیاں بدہالیاں کوں سرائیکی الفاظ دے مٹھے موتیاں اچ پرو کرائی ساکوں ڈیکھندا پئے
اے ہک حقیقت اے کہ قیام پاکستان کول گھن تے اج تائیں سرائیکیاں کوں سواے دھکیاں دے ککھ نئ ملیا، بھانویں جو ساڈے وسائل دے اتے ڈاکے ہن بھانویں ساڈے بالیں دے تعلیم دے حق کھادے ویندے پن بھانویں ساکوں موت وی لہور دے ہسپتالاں اچ چا ویندی اے اتے بھانویں ساڈے گبھرو گھر بار چھوڑ تے کفیلاں دے زرخرید غلام بنیے ودن..ڈکھ ساڈا وراثتی ترکہ بن گن....ساڈے جھوکاں لٹیج گن...ساڈے ٹشن ونجیج گن اساں جیڑھے سندھو دیش دی ہک نامور ثقافت ہاسے اج ڈیواے بنیے ودے ہیں..
ساڈے بال اتے انہاں دے آون آلے بال وی قدامت اور جہالت دی اوں کھوئی اچ سٹ ڈتےگن جو کوئی ساڈا ولی وارث کینی....ساڈے جھوکاں دے دلے سکے ،ساڈے بھانیاں دے ڈنگر تسے، اساڈے عیداں تے بھک دے ماتم اتے اساڈے شادیاں تے چپ ایویں دیرہ لا گدے کہ بولن وی اوکھا اے. ع
عادتا" اپنیاں تحریراں دی ریت رکھدیں ہوئیں اپنے وسیب دا روونڑ تاں روندا بیٹھا مگر اتھ ایں وڈے شاعر دے قلم دا ترجمان وی ہاں کہ واں کیویں خوبصورتی نال گال ای مکا ڈتے اے کہ اساں تاں لفظ شکایت توں بری تھی گیوں،شکایت کرنڑ دی سزائیں اتناں بھوگ بیٹھوں کہ ان لب سوا گدے سے ... شکایت مندروا گدی سے،ساڈے چہرے ہی ساڈے ماتماں دا نشابر رخ ان...ساڈے مکھڑے ہی ساڈی مظلومیت دے الفاظ ان اساڈیاں تساں خون رنیاں اکھیں ساڈے گزریے ہوے سفر دا خوں روندیاں نظردن ، غرض اے جو ہن اساں سرائیکی محرومی دا ناں بنڑ گیوں تے ساڈے شکویاں دی کوئی جا کینی ایں سماج اچ.
ہوش کھاو ساڈے سردارو
ہوش کھاو ساڈے نمائندو
ہوش کھاو ساڈے حکمرانو
اتے ہوش کھاو اشرافیہ دے جتامیو....
اتھ امڑئی اجڑدی پئ اے تے تساں نویں پاکستان ودے بڑیندو
Comments
Post a Comment